EDK nie jest imprezą turystyczną! Jeśli ktoś chce się po prostu przejść, powinien wybrać inną imprezę, może organizowaną przez któryś z pttk-ów. EDK jest nabożeństwem w drodze, i tylko tak powinno się ją traktować.

W nocy z 27 na 28 marca, odbyła się pierwsza edycja kieleckiej Ekstremalnej Drogi Krzyżowej, która wraz z opatowską i ostrowiecką, "reprezentowały" Ziemię Świętokrzyską.

Jedynym słusznym celem wędrówki mógł być Klasztor Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Św. Krzyżu i znajdujące się w nim Relikwie Drzewa Krzyża Świętego.

Trasa kielecka rozpoczęła się mszą świętą w kościele parafialnym p.w. św. Antoniego z Padwy, po której grupa ponad stu osób ("na oko") wyruszyła na trasę. Droga krzyżowa przebiegała głównie (nie licząc początku) czerwonym szlakiem turystycznym im. Edmunda Massalskiego. Pokutnicy mieli do pokonania Pasmo Masłowskie i Łysogórskie Gór Świętokrzyskich. Mimo niewielkiego dystansu, trasa była bardzo wymagająca. Opady deszczu zamieniły zbocza w niebezpieczne ślizgawki, a odcinki płaskie próbowały ściągnąć nam buty z nóg, które zapadały się w głębokim błocie. Wiele osób zaliczyło upadki, w tym ja, zjeżdżając z gliniastego zbocza w kierunku przełomu Lubrzanki.

Długość trasy wyniosła około 37 km, co dla większości przeciętnych ludzi jest dużym wysiłkiem, zwłaszcza w takich warunkach. Taka jest z resztą idea EDK - ma boleć. Zasada milczenia i marszu samotnie lub w małych grupach, pomaga w skupieniu się na istocie EDK, czyli modlitwie i rozważaniu Męki Pańskiej.

Już po zakończeniu wędrówki, w klasztorze czekała na nas pyszna, gorąca, owocowa herbata.

Jeszcze w Kielcach.

Na Domaniówce.

Kościół w Masłowie Pierwszym.

Most na Lubrzance.

W drodze na Radostową.

Mgła na Łysicy. Podobnie widoczność była w świetle czołówki.

Kaplica Oleśnickich z Relikwiami Krzyża Świętego.